İNSAN KENDİSİNİ VURAMAZ MI ?

7

BEĞENDİM

ABONE OL

News

Vurur, hem öyle bir vurur ki, vurmaya en çok da kendisinin hakkı olduğunu bildiği an, tam on ikiden vurur gülüm.

Değil mi ki Aşk, insanın, kendi kalbinde kaybolma biçimidir. Bak, vurulacağım yeri, vuracağım yeri nasıl da hakkıyla tespit etmişim, değil mi özüm?

O HALDE KENDİMİ VURMAK EN ÇOK BENİM HAKKIM!

 Amma, adam gibi sevmek, Aşk’ı, aşkın ve içkin yaşamak için ve kaybetmek için kendimi, evvelinde kendimi bulmak, akıl, kalp ve yürek arasında sıkı ve kopmaz ilişkileri keşfetmiş olmak, zaman ve mekândan bağımsız baş döndüren bir kıyımı, göze almak olduğunu da bilirim gülüm.

Kıyarım, sana kıymamak için kendime. Bir hiç ve yokmuş gibi…

Bilirim, kendisini bile bulmamış, yaş almış ama olgunlaşamamış yığınlara aşk, sevgi, hasret ve özlem desem ne çare!? Kendisini bile bulmamış dedim ya! Nasıl kaybetsin ki!?

Birini seversin, onu yeşertir onu büyütür, onu saklar ve onu gözetirsin. Sahip olmak ile ürkütüp kaçırmamak arasında avuçlarında kırılmasın, incinmesin diye tutmak ile bırakmak arası yürek okşantısı bir sarmal, daha bir kırar belimi…

İşte o sıkmamak, ürkütmemek, daraltmamak adına verdiğin canhıraş özveri sonrası geçer zaman ve geçtikçe anlarsın ki, aşk dediğin şey birine sahip olmak değil, birine ait hissetmekmiş.

Sonra dersin ki ey sevgili, sen…
Bir bakışta başlayan, bir sessizlikte büyüyen, bir vedada ölümsüzleşensin.
Ne kadar zaman geçti bilmiyorum, ama hâlâ bazı cümlelerimi senin için koruyorum, kuruyorum, saklıyorum, sarılıp sahipleniyorum, seni özgür kılarken.
Bazı günler sıradan, bazı geceler sensiz, sessiz ve ölgün geçiyor,
ama içimde hep aynı şey yankılanıyor: “O Sensin”

Ve işte o aidiyet duygusu, senin adında kaldı.

Pahalı, çok pahalı, yakıp kavurucu şekilde öğreniyorsun özlem, sadece bir duygunun eksikliği değildir diye…
İnsanın, kendi bütünlüğünün yarısıdır aslında. Ve bazen ‘’yarısına neler vermem ki ‘’ deyip kaybın ne denli büyük olduğunu anlatmaya çalışırsın muhatabına da, ne çare…

Sen gidince anladım, ben gitmek zorunda kalınca anladım insan birini özlerken aslında kendi geçmişini özlüyormuş.
Seninle olan hâlimi, seninle gülen yanımı, seninle var olan beni…
Hepsi birer hatıra değil, birer eksiklik şimdi. Dedim ya, yarım kadar olmasına çok daha büyük şeyleri feda edeceğim bir eksiklik…

Ve sevgi…
Belki de en sessiz duygudur derler, yalan!

Çok sevdiğin kişiye, bazen en azını söylersin. Heba olup gitmesin diye gözün gibi gözünde saklayıp gözünden bile sakındığın mahrem sevgini ondan bile sakınır, gizler ve korursun. Ona karşı duyduğun sevgi olmasına rağmen, o senin sevgindi ve daha bir sahiplenirsin…

İşte bu sebeple sözlerimin yetersiz kaldığı yerde başlar gerçek sevgim.

Ve Sustum!

Aşk, özlem, hasret, sevgi…
Dört kelime, dört yara, dört nefes.
Hepsi sende başladı
ve belki de hiç bitmeyecek.

SEN, BENİM KENDİME YAPTIĞIM EN BÜYÜK İHANET!

SEN, BENİM KENDİME YAPTIĞIM EN BÜYÜK SAYGISIZLIĞIM VE SEN BENİM KENDİME YAPTIĞIM EN BÜYÜK VURGUN….