OLAY YERİ İNSANIN GÖZÜNÜN ÖNÜ!

BEĞENDİM

ABONE OL

News

OLAY YERİ İNSANIN GÖZÜNÜN ÖNÜ!

Henüz 25 inde var, yok, hayatın baharı yani ve dahi ilkbaharı!

Tutulsa ellerinden ve şöyle adam akıllı bakılsa ve aklını kullanması sağlansa, on numara delikanlı. Delikanlı kızın delikanlısı, daha bir has olur değil mi?

Pırlanta gibi çocuklar, buram buram hayat kokmuyorlar hayatları ellerinden alındığı baharın henüz başında!

Birisi, bir tekinin tükenişini hoyratça izleyen, vurdumduymaz, İslamlıktan vazgeçtim insanlığı bile teğet geçmeyenleri ıskaladığım ve varsa bir avuç ehli vicdana hitaben…

Elleri cebinde uzun süre dikeldi olduğu yerde. Neler geçiyordu kafasında ve belki de içtiği şey dondurmuştu ve her şey mat, renksiz, ölgün ve heyecansızdı…

Dayanamadı ve sırt üstü düştü, düşürüldü ve gerisin geriye sert şekilde başını vurdu, kaldırımın köşe taşına….

Yanına varmak ve bir şeyin var mı ya da neyin var diye sormak geldi ki içimden ama artık hiç bir şeyinin olmadığı gibi kalmadığı, ölgünlüğü ile nasıl da açık etmişti o an her şeyi…

Evet,

Artık bir şeyi değil, hiçbir şeyi yoktu! Acaba dinmiş miydi acısı? Ne çok kişinin katkısı vardı kaldırım taşına çarpmış, düşmüş, düşürülmüş ve öldürülmüş bir bedenin, baharın ve hayatın katilinde…

Dedim ya, varsa bir avuç ehli vidan ile dertleşmek benimki, başkaca başların düşmemesi, düşürülmemesi, alınmış, çalınmış ve gasp edilmiş gencecik ve körpe hayatların sahiplerine iadesi için!

Ama düşmüş, düşürülmüştü bir kere!

Kendisi de,

Ruhu da,

Varlığı da…

Her şeyi ile düşmüş “DÜŞÜRÜLMÜŞTÜ”

O “düşmüştü” DİYEMEDİM, KIYAMADIM, dilim varmadı ve harcamış, düşürmüş ve öldürmüşlerdi MİLYONLARCA ŞEREFSİZ ELBİRLİĞİYLE!

Pırlanta gibi çocuklar ama bonzai ama med ama kokain ama eroin tuzağına çekilmiş bir avuç Allahsız, kitapsız, şerefsiz, duygusuz ve vicdansızların senfonisine şu ya da bu şekilde destek vermiş milyonlar, izliyorlardı kaldırım taşına ılık ılık akan ve sızan kanı…

Çare miydi çağırılacak olan Ambulans! Vakitsiz değil mi hem!

Çok ama çok önceleri atılması gereken el, yapılması gereken yardım alabildiğine sıradan, soğuk ve son görev olduğunun farkındalığıyla daha nice yıkımları, düşen başları, akacak kanları ve baharında gelen ölümleri bir müjde! Gibi sunuyordu…

Çağırdım, çağırdım da sıradan bir vakaydı onlar için. Ne çok gitmişlerdi benzeri vakalara ve ne çok görmüşlerdi akan ılık kanlardan.

Önce ayakları ile dürterek kontrol etti “insanlığı” katletmiş, öldürmüş diriler!

Gülüşenler, ukalaca yorum yapanlar ve canlı yayınlar; Neler oluyordu, nasıl oluyordu, insanlık nasıl bu hale gelmişti?! Türü soruların hepsinin cevabı gbiydi bütün bu olup bitenler.

Utanç duyuşum neyin çaresiydi!? Hani derdin, sorunun ve kanın çözümü idi!

Ama bir çocuk, bir can, bir evlat, umut, gelecek “düşmüş DÜŞÜRÜLMÜŞTÜ” bir kere…

Görevliler, nabzına baktılar ilk önce ve sonra hiçbir şeyine!

Sonra birbirlerinin yüzlerine ‘’ yapılacak bir şey kalmamış ‘’ bakışı atıp

Polis çağırdılar…

A4 kâğıdına tutanak tutuldu, bu koca kağıda gencecik, büyük çok büyük hayallere, umutlara, CANA, CANANA VE BİR EVLADA, HEBA VE YAZIK EDİLMİŞ ÖMRE, EX diye yazıldı…

Bir el atın da !!!

Cenaze aracına koyalım dediler….

Atmaması gereken ama en hafifiyle geç kalmış ve BUZ kesmiş eller, el attı…

Ve sonra!

EX olmuş hayatın telefonu çaldı…

Çalan telefon, buz kesmiş cepten Polis tarafından çıkarıldı.

Anası, ölesice anası tarafından “baban çok kızacak” diye bir mesaj atılmıştı…

Ama o “düşmüştü DÜŞÜRÜLMÜŞTÜ” bir kere ….

EX olmuştu ya! Mesaja cevap veremeyince, ısrarla çaldı telefon.

Ana, ölesice ve diri diri ölecek olan, Anasıydı Arayan!

Ve polis cevap verdi.

Oğlunuz “DÜŞMÜŞ” düşürülmüş diyemedi, payına düşen utançtan zahar…!